Sterowanie manualne
Wyznaczanie temperatury wody grzewczej może odbywać się na dwa różne sposoby. Pierwszy z nich, czyli manualny, zwany również stałotemperaturowym, zakłada utrzymywanie stałej temperatury w instalacji centralnego ogrzewania. W celu optymalizacji zużycia energii elektrycznej oraz osiągnięcia jak najlepszej wydajności pompy ciepła, zaleca się jednak wybór sterowania w trybie automatycznym, który zakłada zmienną wartość temperatury wody grzewczej.
Sterowanie automatyczne
W automatycznym trybie sterowania temperatura wyznaczana jest samoczynnie według krzywej grzewczej (więcej na temat krzywych grzewczych pisaliśmy tutaj. Jest to zależność, jaka występuje między temperaturą zasilania instalacji grzewczej a temperaturą powietrza otoczenia (wskazania czujnika T14). Szczególnie ważne jest zatem poprawne ulokowanie czujnika temperatury zewnętrznej, najlepiej na elewacji północnej (nienasłonecznionej) oraz minimum 1,5m powyżej poziomu terenu.
Użytkownik w tym trybie pracy ma możliwość wyboru konkretnego numeru krzywej grzewczej (jej nachylenia) oraz swobodnego jej korygowania np. poprzez określenie minimalnej lub maksymalnej temperatury wody grzewczej. Sterownik ma za zadanie tak wyregulować pracę pompy ciepła, aby minimalna temperatura wody grzewczej w instalacji nigdy nie była niższa, niż ta wprowadzona przez użytkownika (nawet przy wysokich temperaturach zewnętrznych) i analogicznie – maksymalna temperatura wody nigdy nie powinna być wyższa, niż ten zadany parametr.
Sterowanie w trybie automatycznym pozwala na dostosowanie temperatury wody grzewczej do zmieniających się warunków zewnętrznych, zgodnie z zasadą: im niższa temperatura otoczenia, tym wyższa temperatura wody grzewczej. Przy uruchomieniu pompy ciepła, instalator ustawia kąt nachylenia krzywej grzewczej (wybierając konkretny numer krzywej grzewczej), który ustala tempo zmian temperatury wody grzewczej względem zmian temperatury na zewnątrz budynku – im wyższe nachylenie krzywej, tym zmiany temperatury będą większe.
Idealne ustawienie krzywej grzewczej za pierwszym razem jest bardzo trudne do zrealizowania, więc trzeba uważnie śledzić wartości temperatury zewnętrznej i temperatury w budynku, aby osiągnąć komfort cieplny przy jak najniższej krzywej grzewczej. Ma to szczególne znaczenie w przypadku pomp ciepła, które najekonomiczniej pracują przy niskich temperaturach zasilania instalacji.
W praktyce dla ogrzewania podłogowego proponuje się wstępne ustawienie krzywej grzewczej cechującej się niskim nachyleniem (nr 0-4), dla grzejników z reguły te nachylenie są znacznie większe (od 5).
Sterowanie manualne
W manualnym trybie sterowania temperaturę wody grzewczej w instalacji ustawia się według własnych potrzeb oraz rodzaju instalacji centralnego ogrzewania. Użytkownik wprowadza na sterowniku wartość temperatury wody grzewczej, która będzie utrzymywana cały czas na tym samym poziomie, niezależnie od warunków zewnętrznych. Dla ogrzewania podłogowego temperatura wody grzewczej powinna wynosić ok. 30-40°C, natomiast dla grzejników: 45-55°C.
Parametr ten może być zdefiniowany w zależności od obowiązującego programu czasowego. Użytkownik ma do wyboru dwa warianty pracy – komfortowy oraz ekonomiczny. Temperatura wody grzewczej w trybie komfort intuicyjnie powinna być nieco wyższa i ustawiana w czasie największego zapotrzebowania na ciepło w budynku (np. rano, w godzinach popołudniowych i wieczornych). Temperatura wody grzewczej – eko powinna być odpowiednio niższa. Zaleca się, aby różnica pomiędzy temperaturami wody grzewczej pomiędzy tymi dwoma trybami nie była wyższa niż 5°C.
Sterownie manualne zalecane jest przede wszystkim w przypadku wygrzewania posadzki w budynku. Znajduje także zastosowanie w instalacjach grzewczych ze zbiornikami kombinowanymi (tzw. zbiornik w zbiorniku), gdzie utrzymywanie stałej, wysokiej temperatury w zbiorniku zewnętrznym jest bezwzględnie wymagane celem utrzymania oczekiwanej temperatury w zasobniku CWU (zbiornik wewnętrzny).
Aktualizacja: 12.2024